Na tak posta­wione pytani należy odpo­wie­dzieć twier­dząco. Wielu kre­dy­to­bior­ców fran­ko­wych zawarło z ban­kami umowy jesz­cze przed wej­ściem Pol­ski do Unii Euro­pej­skiej, czyli przed dniem 1 maja 2004 roku. Sądy przy­znają kre­dy­to­bior­com ochronę ze znacz­nie wcze­śniej­szą datą niż ofi­cjalna data wstą­pie­nia przez Pol­skę do Unii Euro­pej­skiej. Kre­dyty we fran­kach szwaj­car­skich potocz­nie nazy­wane fran­ko­wymi w Pol­sce udzie­lane były już od 1999 roku. Pol­ska stała się człon­kiem Unii Euro­pej­skiej w dniu 1 maja 2004 r. Ten fakt banki nie­jed­no­krot­nie sta­rają się wyko­rzy­stać na swoją korzyść, powo­łu­jąc się w toku toczą­cych się postę­po­wań na brak zwią­za­nia prze­pi­sami euro­pej­skimi przed tą datą. Cho­dzi tu przede wszyst­kim o prze­pisy Dyrek­tywy 93/13/EWG z dnia 5 kwiet­nia 1993 r., czyli tzw. dyrek­tywy kon­su­menc­kiej, zawie­ra­ją­cej naj­waż­niej­sze upraw­nie­nia kon­su­men­tów i wymogi dla przed­się­bior­ców zawie­ra­ją­cych umowy z klien­tami indy­wi­du­al­nymi. Na mocy art. 68 i 69 Układu Euro­pej­skiego z dnia 16 grud­nia 1991 r. usta­na­wia­ją­cego sto­wa­rzy­sze­nie mię­dzy Rze­czą­po­spo­litą Pol­ską, spo­wo­do­wa­ąło że Pol­ska od tego momentu aczęła być zwią­zana prze­pi­sami UE. Pol­ska zobo­wią­zała się także do zbli­że­nia ist­nie­ją­cego i przy­szłego prawa do prze­pi­sów ist­nie­ją­cych już we Wspól­no­cie w tym przy­padku ochrony praw knsu­men­tów. Prze­pisy usta­na­wia­jące ochronę kon­su­menta przed nie­uczci­wymi prak­ty­kami pzred­się­bior­ców, czyli przed tzw. posta­no­wie­niami nie­do­zwo­lo­nymi (abu­zyw­nymi) zostały wpro­wa­dzone Ustawą z dnia 2 marca 2000 r. i zaczęły obo­wią­zy­wać od 1 lipca 2000 roku. Prze­pisy te wdra­żały prak­tycz­nie naj­waż­niej­sze zało­że­nia dyrek­tyw Wspól­not Euro­pej­skich – mię­dzy innymi dyrek­tywy kon­su­menc­kiej. I w tym miej­scu anleży wska­zac w szcze­gól­no­ści art. 3851 Kodeksu cywil­nego w brzmie­niu „§ 1. Posta­no­wie­nia umowy zawie­ra­nej z kon­su­men­tem nie­uzgod­nione indy­wi­du­al­nie nie wiążą go, jeżeli kształ­tują jego prawa i obo­wiązki w spo­sób sprzeczny z dobrymi oby­cza­jami, rażąco naru­sza­jąc jego inte­resy (nie­do­zwo­lone posta­no­wie­nia umowne). Nie doty­czy to posta­no­wień okre­śla­ją­cych główne świad­cze­nia stron, w tym cenę lub wyna­gro­dze­nie, jeżeli zostały sfor­mu­ło­wane w spo­sób jed­no­znaczny. § 2. Jeżeli posta­no­wie­nie umowy zgod­nie z § 1 nie wiąże kon­su­menta, strony są zwią­zane umową w pozo­sta­łym zakre­sie. § 3. Nieu­zgod­nione indy­wi­du­al­nie są te posta­no­wie­nia umowy, na któ­rych treść kon­su­ment nie miał rze­czy­wi­stego wpływu. W szcze­gól­no­ści odnosi się to do posta­no­wień umowy prze­ję­tych z wzorca umowy zapro­po­no­wa­nego kon­su­mentowi przez kon­tra­henta. § 4. Cię­żar dowodu, że posta­no­wie­nie zostało uzgod­nione indy­wi­du­al­nie, spo­czywa na tym, kto się na to powo­łuje. „i następne. Pol­skie sądy stoją na sta­no­wi­sku że ochrona kon­su­men­tów zgodna z prze­pisy Dyrek­tywy 93/13/EWG z dnia 5 kwiet­nia 1993 r., czyli tzw. dyrek­tywy kon­su­menc­kiej, należna jest także kli­jen­tom w sto­sunku do umów zawar­tych przed 1 maja 2004 r. tj. Wstą­po­ie­niem Pol­ski do Unie Euro­pej­skiej jed­nak po 1 lipca 2000 roku. Pozo­staje na zatem do roz­wa­żeni pro­blemu umow spzred 1 lipca 2000 roku. Tu każdą umowę nalezy dokład­nie prze­ana­li­zo­wac pod kątem naru­sze­nia innych, ogól­nych pod­staw praw­nych. Wska­zań do tego można poszu­ki­wac w Uch­wale Sądu Naj­wyż­szego – Izba Cywilna z dnia 28 kwiet­nia 2022 r., sygn. akt: III CZP 40/22.